L'Appartement (Film, 1996) - MovieMeter.nl (2024)

+ Mijn Films

• On Demand:

• Niet beschikbaar op Netflix
• Niet beschikbaar op Pathé Thuis
• Niet beschikbaar op Videoland
• Niet beschikbaar op Amazon Prime
• Niet beschikbaar op Disney+
• Niet beschikbaar op Google Play
• Niet beschikbaar op meJane

Alice

Max

Lisa

Muriel

Daniel

Jeweller

Madeleine

Alain Beccaria

Japanese Businessman

Lucien

Shakespeare draait zich om in zijn graf en zucht opnieuw:

Het is natuurlijk geweldig om een citaat te gebruiken uit "Een Midzomernachtdroom" van Shakespeare. Zelf had ik nog niet het verband gelegd tussen dit stuk en deze film, maar inderdaad, je zou "L'Appartement" kunnen zien als een moderne uitvoering van het werk van Shakespeare. Door het digitaliseren lijkt echter iedere gevoeligheid uit het analoge origineel verdwenen te zijn.

Wat ik in de film vooral mis is de hartelijke humor te midden van alle gevoelsmatige verwarring in het stuk van Shakespeare. Mimouni weet met zijn fantasieloze film alleen maar het verstand wat te desoriënteren door een mozaïekvolle, maar zeer harteloze, manier van vertellen. Hij lijkt op een tovenaar, die probeert met de ene hand (het verhitte brein) de aandacht af te leiden van de andere hand (het kille hart), tijdens een truc om allerlei gevoelens als witte konijnen uit een zwarte, hoge hoed te toveren.

Hoe is het mogelijk dat de oogverblindende schoonheid van Bellucci en Bohringer en de sfeervolle ambiance je zo koud en onverschillig laten? De chemie met Cassel is bijna voelbaar, dwars door het witte doek heen, waardoor zelfs het koudste ijs spontaan zou verdampen. Voor goocheltrucs zou je beter een andere voorstelling bezoeken. Hier gaat het om de zinsbegoocheling, welke de mens telkens weer en al eeuwenlang ondergaat als ie verslonden wordt door een amoreuze betoveringsdroom. Het slachtoffer kan niet anders dan willoos de waan volgen.

Naast de zinbegoocheling bestaat er voor het gezonde evenwicht ook nog zoiets als de zinsontgoocheling. De chemie tussen Cassel, Bellucci en Bohringer was zeker wel op het scherm aanwezig. De mozaïekvolle context en de andere gebruikte stijlmiddelen zorgden er helaas voor dat de zinnen tijdens het kijken regelmatig negatief geprikkeld werden. Het geblindeerd blijven door alle geëtaleerde schoonheid werd dus vanaf het begin telkens verstoord door het ontgoochelend karakter van Mimouni's kille kunstjes uit de hoge hoed.

Laatst kwam ik een uitspraak tegen over de strijd tussen waanbeelden en verbeelding. "Waanbeelden ensceneren onze verlangens, de verbeelding maakt ons juist los van onszelf".

Volgens deze uitspraak zou de film van Mimouni vol zitten met waanbeelden. Er worden helemaal geen uitstapjes in gemaakt om los te komen van alle kinderlijke bevlogenheden. De verbeelding mag nooit verfrissend aan de slag gaan door even wat volwassen afstand te nemen tot de tragische hartszaken. Shakespeare doet dat bijvoorbeeld wel door de bosgeest Puck spottend commentaar te laten leveren op al de chaotische liefdesperikelen in "Een Midzomernachtdroom". De verfrissende en humorvolle kracht van de verbeelding wordt dus wel door Shakespeare gebruikt in zijn toneelstuk en niet door Mimouni in zijn film L' Appartement".

Een vermoeide zucht van Shakespeare over deze film:

It is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing.

Hoe je het ook wendt of keert, Shakespeare leeft nog steeds, al ligt hij eeuwenlang zwijgend (soms zuchtend) in zijn graf. Zijn woorden inspireren en hebben ook bij jou, Baswas, even het sterfelijke stof op je kleren doen opstuiven. Over de waardering van L'Appartement zullen wij het niet eens worden, maar dat hoeft ook niet. Misschien droom ik te graag en sta jij liever met beide benen vastgezogen in de kille stormachtige werkelijkheid?

The best in this kind are but shadows; and the worst are no worse, if imagination amend them.

PS Over Shakespeare gesproken, deze kan ik je beslist aanraden:

The Merchant of Venice

Inderdaad blijft Shakespeare na eeuwen nog steeds een geweldige inspiratiebron. Zijn taalbeheersing samen met zijn vermogen om allerlei menselijke situaties met simpele middelen neer te zetten maakt nog steeds indruk. "De Koopman van Venetië" met Al Pacino in een hoofdrol heb ik al gezien. Toch bedankt voor de tip.

Het gaat mij overigens niet zo zeer om met beide benen in een (of de) werkelijkheid vast te blijven zitten. Hoe verbeelding en werkelijkheid zich tot elkaar kunnen verhouden, interesseert mij veel meer. Dus ik mag af en toe graag dromen om zo de werkelijk wat te relativeren, maar daarnaast wil ik soms ook even wakker worden om te beseffen dat het een droom is.

Waar ik de laatste jaren aardig de pest in krijg, is de opkomst van "het-raadsel-om-het-raadselprincipe" in films. Omdat het soms als een zeer geslaagd trucje heeft gewerkt, wordt het met veel of zonder enige smaak in meer films gebruikt. Sommige mozaïekfilms, bijvoorbeeld "Magnolia", bevallen mij uitstekend. De optelsom van de door elkaar gehusselde stukjes leveren dan gevoelsmatig een meerwaarde op door de versterkende uitwerking die de losse onderdelen op elkaar hebben. Dit gedroomde neveneffect kon ik dus voor mijn gevoel nergens in "L' Appartement" ervaren. Maar goed, we zullen het daar inderdaad niet over eens worden met elkaar.

Praise us as we are tasted, allow us as we prove; our head shall go bare, till merit crown it.

Het einde vond ik niet zo sterk. Zat me heel lang af te vragen hoe het zou gaan eindigen. Langzaam kreeg ik een beeld en ik vond het jammer dat het daadwerkelijke einde veel minder bevredigend was dan het in mijn ogen had kunnen zijn. Hierdoor toch een iets lager cijfer. Niet te min een zeer bovengemiddelde film, zeker leuk als je een avond niks te doen hebt.

4*

Goede film met een sterk spelende Romane Bohringer.

In 2004 bijna letterlijk remade als "Wicker Park", maar het afwijkende einde van deze remake vind ik sterker.

Voor het overige zijn de film nagenoeg gelijk.

Het begin vond 'k nog wel goed, maar na een tijdje begon er niet zoveel schot in de zaak te komen en begon de film een beetje te vervelen. Gelukkig herpakte de film zich weer naar het einde toe, maar vond het toch niet echt een must-see.

Goed geacteerd, maar de film miste wat vaart.

In de meeste tv-boekjes wordt de film als thriller omschreven, maar vond het toch eerder drama.

Los Amantes del Círculo Polar vond ik ook best goed, maar wat ver gezocht. In l'Appartement gaat het om een simpel verhaal in 1 stad. Bij Los Amantes del Círculo Polar vond ik sommige dingen wat ver gezocht (tripje naar het buitenland etc).

Goede film, met fijn camerawerk, waarbij de sfeer vooral in het begin erg sterk is en authentiek overkomt. Helaas is het gauw gedaan met het mysterie en zit de film lang niet zo ingewikkeld in elkaar zoals het voor ogen had.

Cassel was op dreef rond '95-'96. Ook in L'Appartement is hij niet op een fout te betrappen, al compenseert zijn personage dat keurig. Max heeft, net zoals zijn loser vriend, weinig geluk met vrouwen. Telkens weer voel je de romance tussen zijn vingers door glippen.

Amusant van de eerste tot de honderdzestiende minuut.

Kleine 4*

Ps. Wat is er met Mimouni gebeurd?

Een film die het overduidelijk van het 2e deel moet hebben. In ongeveer het eerste hele uur heb ik meerdere malen zitten verzuchten dat het een romance zou worden (waar ik totaal niet van hou), maar omdat wel opviel dat dit niet standaard uitgewerkt werd, ben ik toch maar blijven kijken.

De leidraad is en blijft liefde en hoewel ik daar geen voorstander ben, werd het tweede deel beter te verteren. Het mysterie-gehalte wordt wat groter en er wordt hoe langer hoe meer gespeeld met tijdslijnen en chronologie. Helaas lijkt de regisseur dan ook hier weer in door te slaan. Het was op een gegeven moment moeilijk meer bij te houden. Daarom kwam het dan weer te geforceerd over. Iets wat ook gezegd kan worden over het houtigere acteerwerk, wat dan niet echt meehelpt een fijn verhaal neer te zetten. Ik wist niks van deze film toen ik begon te kijken (behalve dat ik een thriller verwachtte) en ik zou zweren dat het uit begin jaren '80 zou komen.

De bedoelingen waren duidelijk goed in orde, maar de uitwerking rammelt aan teveel kanten om er echt een aangename film van te maken.

Zonder echt enige nut extra verwarrend gemaakt met allerlei flashbacks..

Plot is lineair verteld weinig bijzonder. Toch wil je het ontraffelen, in dat opzicht is het dan weer geslaagd.

Sfeer is op zich ok, maar verder wat mat gefilmd.

Halfje erbij voor de mooie Bellucci, wat een vrouw..

Wicker Park en L'Appartement. Remake en origineel, en het leek me wel eens leuk om ze beide achterelkaar te herzien.

Wicker Park is de uitzondering van de regel: een remake die beter is. Want dat is ontegenzeglijk zo: de soundtrack is veel beter, de beelden zijn mooier, de locaties zijn frisser, het verhaal is beter uitgewerkt, Josh Hartnett is veel beter op zijn plek dan Vincent Cassel, en Diane Kruger wint het bij mij van Monica Bellucci - ook qua acteren in deze film. Er is eigenlijk maar een punt waarop het origineel beter scoort dan de remake, en dat is Romane Bohringer die veel beter gecast is, een veel meer toepasselijke uitstraling heeft dan het wat bravige tutje dat Rose Byrne neerzet. De eerste scene in het appartement van L'Appartement is ook beter, en dat komt vooral daardoor - hoewel het appartement zelf in het origineel ook erg mooi is.

Beide films lijken in een behoorlijk aantal opzichten echt sprekend op elkaar - het storybook is overduidelijk herbruikt. Maar het verhaal is wel degelijk op punten essentieel verschillend geworden, en ook dat vind ik meestal in het voordeel van de remake uitpakken. Net ietsje minder verklarend dan het origineel, ietsje meer mysterie, ietsje dapperder. Dat is dan weer niet zo bij het einde - net wat flauw. Maar het origineel maakt daar dan weer een ongeloofwaardig potje van.

Allebei best leuke films, intrigerend en cinematografisch mooi. Maar de remake vind ik toch duidelijk een tikkie beter. Het kan dus wel.